Od Vorzhevy

-Steghaja`ra eu preso, Dreamender.

Usłyszałam własny głos, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Na daremnie próbowałam uciszyć ptaka, który usiłował dla rozrywki zepsuć moje polowanie. Nienawidzę jego poczucia humoru. Skradałam się właśnie za stadem tarpanów. Moją uwagę przykuły głównie klacz i źrebię. Zamierzałam zabrać jedno niewinne życie z tego niedobrego świata.

Napięłam wszystkie mięśnie, przygotowałam się. Krótki rozbieg, kilka szczeknięć, skok. Młody koń leżał martwy przede mną. Uśmiechnęłam się zadowolona ze sporej zdobyczy. Zaczęłam jeść. Poczułam jeszcze niewielki ciężar swojego przyjaciela na ramieniu.

-Dfagatto de stazajo, Vorzheva. De stazajo.

Znowu to samo. przewróciłam oczami. Co mnie obchodzi, że Ptak uważa jedzenie mięsa za okropność i brak szacunku do zwierząt. Miałam dosyć jego wykładu. Wpadłam na pomysł.

-Geran`do Dreamender, fouhey hens. - Kłapnęłam zębami i warknęłam. Przestraszony towarzysz podfrunął. Dostałam kilka solidnych kłapnięć po uszach. Jednak nazywanie go "smacznym kąskiem" nie przypadło mu do gustu. Przeprosiłam i dokończyłam posiłek.

Coś odwróciło moją uwagę. Wyraźnie czułam czyjąś obecność. Wilka. Kilkoma niezbyt miłymi słowami uciszyłam Ptaka. Bogowie, czy on nigdy nie zamknie dzioba?

Zachichotałam. Najwidoczniej obcy nieco się mnie obawia. Wyraźnie czułam jego napięcie. Przestąpiłam z nogi na nogę. Byłam zniecierpliwiona.

-Zamierzasz mi się pokazać, obcy? Czy jesteś zbyt płochliwy?

Gąszcze zaszeleściły. Wyszła z nich potężna, wysoka wilczyca o czarnym gęstym futrze. Bezstresowo wyszłam jej naprzód. Dreamender w końcu zamilkł, widząc powagę sytuacji.

-Witaj. Co robisz na naszych terenach i dlaczego wybijasz nasze stada?

-Nie wiedziałam, że ktoś tu mieszka.

-Skąd wiedziałaś, że się zjawię?

Zaśmiałam się. Zanim wadera zorientowała się co się dzieje już byłam w jej umyśle. Krótko zaprezentowałam swoje talenty.

-A więc jak widzisz, stąd.

-Rozumiem. Czy jesteś tu sama?

-Nie. -Wilczyca wyszczerzyła kły. -Jest jeszcze on. -Skinęłam na Dreamendera.

-Haha. Śmieszne.

-Owszem.

-To była ironia.

-Przecież wiem.

Obca najwyraźniej się niecierpliwiła, za to ja bawiłam się doskonale.

-Jesteś obca na terenie mojej watahy i polujesz na naszą zwierzynę.

-Tak. Wiem.

-Ja wiem, że wiesz! Czy mogłabyś w końcu przestać to powtarzać?!

W odpowiedzi zaśmiałam się.

-Nie obchodzi mnie, czy sobie ze mnie drwisz, czy może jesteś obłąkana. Mało mnie to obchodzi. Chciałabym znać tylko odpowiedź na jedno niewielkie pytanie: czy szukasz domu?

-Nie wiem. Możliwe. -Usłyszałam stłumione westchnienie wadery. - Jednak przydał by się jakiś odpoczynek przy ognisku.

-Czyli może jednak zostaniesz. Wieczorem możesz pochwalić się swoją historią. Ile już żyjesz, co robiłaś przez ten czas?

-Ile żyję? Kilka tysięcy lat. Od czasów pierwszych Bogów. Właściwie to byłam jedną z nich. -Widząc zdziwione spojrzenie wilczycy, szybko odparowałam. -Ale wszystko zniszczyłam przez swoją głupotę.

-Dobrze zatem opowiesz nam dziś wszystko.

-Oczywiście. Dreamender, foutar ni heza. Idziemy. Mamy dom. Przynajmniej na jakiś czas.